Mijn laatste verhaal vanuit Nieuw-Zeeland, na precies 10 maanden in NZ stap ik vanmiddag op het vliegtuig naar San Francisco!!!!

Het is echt een geweldige tijd geweest hier en eigenlijk hoop ik nog een keer terug te komen. Er is nog zoveel dat ik graag zou willen doen. Hoe beter je een land leert kennen, hoe meer je ontdekt en hoe meer je wilt doen. Nieuw Zeeland vind ik helemaal geweldig als dat nog niet duidelijk was, en ik ben ook blij dat ik nog naar Australie ben gegaan. Ik heb eigenlijk altijd naar Australie willen gaan, maar toen ik een jaar geleden de keuze moest maken heb ik dus voor NZ gekozen en daar ben ik achteraf zeer tevreden mee. NZ is ten eerste goedkoper dan Australie, wat natuurlijk al belangrijk is. Daarnaast is het net wat kleiner, alles ligt wat dichter bij elkaar en je hoeft dus niet zo heel veel te reizen. Het landschap is zo gevarieerd dat er genoeg te beleven valt. Er is hier zoveel te doen en ik heb ook heel veel gedaan.

De mooiste plaats in NZ is toch wel het Tongariro National Park, waar ik dan ook nogal wat dagen heb doorgebracht. De bergen in het zuider-eiland zijn ook prachtig, maar die drie vulkanen op het noorder-eiland hebben toch wat speciaals. Hier lag ook het beste hostel wat mij betreft van NZ, The Park Traveller's Lodge, waar ik altijd een superlekkere hamburger bestelde na een dag wandelen. Vanaf de top van Mount Ngauruhoe had je het meest prachtige uitzicht, van Lake Taupo tot de 140 km verder weg liggende Mount Taranaki aan de westkust. De hoofdstad Welllington is meteen mijn favourite stad, er is vanalles te doen en ik vind vooral het centrum aan de haven leuk. Meteen ook mijn favourite bar: Matterhorn. Een mooie bar met live jazzmuziek, met veel te dure cocktails, zeker als je er twee besteld.

Het werk in Taupo is ook goed bevallen. Af ten toe erg warm en zwaar, maar ik heb er ook een aantal goede vrienden leren kennen. De duitse CJ (zijn echte naam is Carl Johannes, maar CJ is makkelijker voor alle engelssprekende), die ik weer tegen ben gekomen in Wellington en Queenstown. Waarschijnlijk gaan we nog wel een paar keer op wintersport in Oostenrijk. De NZ'se Elvisa, die nu studeert in Wellington, en jaloers is op iedere backpacker omdat ze zelf nog nooit buiten NZ is geweest. En de schotse Gaz, die helemaal geweldig is, hij is 33 maar gedraagt zich als een klein kind. Over zijn werk in Schotland vertelde hij dat hij kapitein op een touristische duikboot was in het meer van Loch Ness. Na het werk was het altijd heerlijk om even af te koelen in Lake Taupo, alleen moet je dit dan niet doen met je telefoon in je zwembroek.

Ook in Queenstown heb ik ook een mooie tijd gehad. Daar was het eigenlijk vooral wachten op de sneeuw, zeker met het winterfestival voor de deur. Gelukkig heb ik een dagje kunnen snowboarden, en toen ik net twee dagen weg was kreeg ik de berichten dat het flink was aan het sneeuwen. En toen ik naar Australie vloog kreeg ik te horen dat er een sneeuwstorm was. Misschien ben ik dus juist op het goede moment vertrokken. En waarschijnlijk verlaat ik NZ ook wel op tijd. De dollar begint steeds duurder te worden en met het aankomend wereldkampioenschap Rugby voor de deur wordt alles in ieder geval al een stuk duurder. De prijzen voor hostels in de steden worden ongeveer drie keer zo hoog. Het zal wel een geweldige sfeer zijn, al helemaal als de All Blacks ook nog gaan winnen.

De meerdaagse wandelingen zijn eigenlijk het mooiste wat ik heb gedaan. Een skydive en bungejump is natuurlijk geweldig, maar dat is meer een kwestie van doen. De top van een berg met een rugzak om je schouders bereik je echt. Wat de mooiste tocht was is lastig te vergelijken, het was allemaal prachtig. Dr. Oliver ben ik drie keer tegengekomen, op het Cascade Saddle, de Kepler track en de MacKinnon Pass van de Milford track. Een uber-fanatieke wandelaar die al bij de volgende hut aankwam voordat de zon was opgekomen. Wat daar het nut van was snapte ik niet helemaal, maar goed. Bijkomend voordeel was wel dat zodra ik er was, hij de haard al lekker had branden.

Allemaal al weer veel te veel om te vertellen, en in mijn verhalen heb ik meestal de helft weg moeten laten van wat ik heb meegemaakt omdat ik niet al te veel tijd had om steeds maar achter de computer te zitten. Voor diegene wat het nog niet doorhadden, de titels van mijn verhalen zijn steeds titels van muzieknummers. Er was steeds wel iets dat met het verhaal te maken had, de titel, tekst of de muziek zelf. En met een iPod vol met muziek had ik altijd wel keuze genoeg. Voor dit laatste verhaal uit NZ was het lastig om een keuze te maken. Ik had nogal wat opties: 'Life's Been Good', 'Time To Say Goodbye', 'All These Things That I've Done', 'Going To California', 'Mama, I'm Coming Home', 'Leaving On A Jetplane', en nog een heleboel. Uiteindelijk is het deze geworden en ik hoop dat het ook klopt. De titel van het volgende verhaal staat daarintegen al een half jaar vast.