The Road Goes Ever On...

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik op de top van Mount Ngauruhoe stond en ik ben ondertussen alweer een paar weken terug. De reis echt veel te snel voorbij gegaan en ik denk er nog steeds elke dag aan terug en dat zal ook nog wel even gaan duren. Nu dan het laatste verhaal, het moest er toch maar eens van komen.

Mijn hoogtepunten heb ik al in een van de laatste verhalen beschreven dus dat hoef ik niet meer te doen. Het is in totaal ook een geweldige reis geweest. Ik wist vantevoren niet zo goed waar ik aan begon, maar soms moet je maar gewoon eens wat proberen. Zodra je het vliegticket hebt geboekt is er geen weg terug meer, net een beetje zoals skydiven, als je het vliegtuig instapt kun je niet meer terug. Dat het zo goed is gegaan en bevallen is natuurlijk geweldig. Tokyo vond ik prachtig en ik had er graag wat langer willen blijven, maar toen ik mijn ticket boekte dacht ik dat ik wel weer blij zou zijn als ik daar weg kon na vier dagen.

Nieuw-Zeeland is een prachtig land, waar ik zeker nog een keer naar terug ga. Er zijn nog zoveel dingen wat ik daar graag zou willen doen en wil zien. Hoe beter je een land leert kennen hoe meer je ontdekt natuurlijk. Ik ben blij dat ik uiteindelijk voor NZ heb gekozen en even naar Australie ben gegaan in plaats van andersom. Toch ben ik blij dat er nu eens geweest ben en kan ik altijd nog een keer terug gaan. Daarintegen zijn er door alle verhalen van backpackers zoveel landen bijgekomen waar ik nog een keer graag naar toe zou gaan, en dan vooral Zuid-Amerika, Canada en Nepal, wat natuurlijk ook mooi is te combineren in een reis rond de wereld.

De laatste twee weken in de VS waren ook erg leuk, vooral met Wino, Cris en Wendy erbij. Ik had me er in ieder geval totaal niet mee bezig gehouden en wist dus ook niet wat ik daar kon verwachten. Maar er ligt daar nogal wat bij elkaar. Een hoop valleien waarvan de Grand Canyon het bekenste is, maar er liggen er nog een paar kleinere en eigenlijk mooiere in de buurt, zoals Bryce Canyon, Zion NP en Yosemite NP. Na een leuk ritje door de hitte van Death Valley en een bezoekje aan Las Vegas was de laatste stop in San Francisco een mooie afsluiting van deze reis.

Het is wel een raar gevoel als je na zo een lange tijd eindelijk weer thuis ben en al je eigen spullen om je heen hebt staan en nergens meer op hoeft te letten. Eindelijk weer eens een eigen bed, een eigen kamer en gratis internet. Vooral mijn gitaren heb ik gemist en die heb ik meteen maar weer eens opgezocht. Daarna komt de hele stapel post die je door moet nemen, waarvan het meeste nog afkomstig was van mezelf. Ik heb vaker pakketen naar huis opgestuurd waar vanalles inzat. Dingen die ik wilde bewaren, maar niet de hele tijd mee wilde slepen. Na bijgekomen te zijn van het leuke feestje en mijn extreme jetlag, ben ik begonnen met het uitzoeken van mijn foto's. En vandaar ook dat nu pas mijn laatste verhaal verschijnt. Ik wilde wachten zodat ik kon melden dat ik mijn fotoboek klaar zou hebben, en dat is dus nu eindelijk besteld.

Dus wil je de foto's eens in het echt zien inclusief bonusmateriaal, zoals tickets, kaarten, plectrums, foldertjes, kapotte telefoons, insectenspray, nog veel meer videomateriaal en live commentaar dan kom je binnenkort maar eens langs. Voor de rest wil ik jullie natuurlijk bedanken voor het leuke feestje en de reacties die ik altijd kreeg via dit weblog. Ik vond het altijd wel leuk om te zien dat mijn reis ook werdt gevolgd.

Landing In London

De reis rond de wereld zit erop, ik ben nu weer terug in London. Nu wachten op de vlucht naar Amsterdam voor het laastste stukje terug naar huis. Wino, Cris & Wendy hebben een vlucht eerder dus die zitten nu in het vliegtuig. Ze wachten me in Amsterdam weer op hoop ik.

De laatste dag in San Francisco zijn we naar Alcatraz gegaan, wat wel goed bevallen is. Het ligt er erg vervallen bij, maar het is wel interessant om te zien. De vlucht met Virginwas een van de minste van alle wat ik heb gehad. Air New Zealand is toch het beste. Moet ik die toch maar vaker gebruiken.

Het laatste verhaal van mijn reis zal ik wel vanuit Wijlre schrijven. Ik kan in ieder geval zeggen dat het super is bevallen en ook geweldig is gegaan. Eigenlijk zou iedereen dit moeten kunnen doen. Ik heb een hoop backpackers ontmoet en iedereen heeft natuurlijk zijn eigen planning. Er gaan er veel naar Zuid-Amerika en Zuid-Oost Azie, wat ik dus heb overgeslagen. Er zijn een heleboel manieren om zo een backpack jaar in te vullen, maar ik ben wel blij met hoe ik het heb gedaan. Ik kom tevreden naar huis, haha. En door al die verhalen van andere backpackers heb ik nu nog genoeg plannen voor de toekomst.

Ik zie jullie wel in Wielder!!!!

Road Trippin'

De road trip zit erop. Nog twee dagen San Francisco en dan vliegen we samen terug naar huis. Vanaf London heb ik wel alleen een vlucht terug naar Amsterdam, dus ik kom welzo gepast alleen aan.

Even een korte samenvatting van de afgelopen weken. Na de Grand Canyon zijn we samenwat Nationale Parken gaan bezoeken. Eerst Bryce NP wat indrukwekkend was, daarna Zion wat ook prachtig was en daarna door naar Las Vegas. Wat valt er over die stad te melden? Het is gewoon een grote kermis en attractiepark. Niets is te gek, zolang je maar genoeg geld hebt. We zijn er maar een nacht gebleven en ik wil er graag nog wel een keer heen terug. Naar Las Vegas gaan na een jaar backpacken is niet het handigste.

Na een mislukte poging om de omgevallenJoshua Tree te vinden in Death Valley (49 graden) zijn we van daar uitnaar Seqouia NP gegaan om de nogrechtstaandebomen te bekijken. In Yosemite hebben we daarna wilde beren enslangen gespot, waar Wendy minder van onder de indruk was. Nu zitten we in een achterbuurt in San Francisco in ons hotel. Altijd leuk om 's avonds over straat terug te lopen naar het hotel. Vandaag zijn we over de Golden Gate brug gefietst en zijn we lekker verbrand. Het is gelukkig niet zo warm als in Death Valley, maar toch wel warm genoeg. Morgen gaan we naar Alcatraz, en dan zit de laatste dag van mijn reis er alweer op. De dag erna vliegen we in de middag terug naar huis.

Van de ene kant kijk ik er wel naar uit om weer lekker naar Wijlre te komen, maar van de andere kant weet ik ook dat dan het reizen er weer voorlopig opzit en dat ik danwerk moet gaan zoeken. Ik heb er nu wel zin in, maar als ik straks twee weken aan het werk ben zal ik er wel anders over denken. Maar goed, eerst nog even naar 'The Rock'.

Brothers In Arms

Een snelle update vanuit het motel, maar eindelijk....ik ben Wino, Cris & Wendy tegen gekomen.

Na een vlucht van twaalf uur en een vertraagde vlucht van Wino kwam ik hem dan tegen in de aankomsthal in San Francisco. Vrij bijzonder om hem tegen te komen na 10 maanden ergens op een vreemd vliegveld, en dan ook nog dat ik hem op moest wachten natuurlijk. Ik kan me ongeveer voorstellen hoe pappie en mammie zich straks moeten voelen.

Daarna zijn we eigenlijk in de auto gesprongen en zo snel mogelijk richting de Grand Canyon gereden. Na twee en en halve dag kwamen we daar aan en hadden we daar met Cris en Wendy op het mooiste uitzichtpunt afgesproken. Met al die toeristendaar hoopte ik dat het niet al te emotioneel zou worden.Na een eerste blik op dewel erg grote Grand Canyon kwamen we ze al snel tegen. Leuk momentje....haha. Dit is nog waziger, als je tussen al die toeristen dan je broer ziet lopen.

Daarna zijn we een middagje rond de Grand Canyon gelopen en hebben we hier de zonsondergang bekeken. Daarna terug naar het plaatsje waar Cris en Wendy hun overnachting hadden geboekt en nog wat gegeten. Ondertussen waren alle andere motels volgeboekt dus hebben Wino en ik een eerste keer in de auto kunnen overnachten. Gelukkig is hij groot genoeg en past de auto van C&W bij ons in het kofferbak.Ondanks de DVD speler, Airco, stoelmassage, met afstandsbediening startende motor encruise control valtde auto een beetje tegen.

Gisteren zijn we doorgereden naar Bryce Canyon wat ook vrij indrukwekkend is. Nu lig ik op de motelkamer en gaan we zo ontbijten en op naar het volgend nationaal park. Wino is ondertussen de fotograaf, dus de foto's komen wel.

The Best Is Yet To Come

Mijn laatste verhaal vanuit Nieuw-Zeeland, na precies 10 maanden in NZ stap ik vanmiddag op het vliegtuig naar San Francisco!!!!

Het is echt een geweldige tijd geweest hier en eigenlijk hoop ik nog een keer terug te komen. Er is nog zoveel dat ik graag zou willen doen. Hoe beter je een land leert kennen, hoe meer je ontdekt en hoe meer je wilt doen. Nieuw Zeeland vind ik helemaal geweldig als dat nog niet duidelijk was, en ik ben ook blij dat ik nog naar Australie ben gegaan. Ik heb eigenlijk altijd naar Australie willen gaan, maar toen ik een jaar geleden de keuze moest maken heb ik dus voor NZ gekozen en daar ben ik achteraf zeer tevreden mee. NZ is ten eerste goedkoper dan Australie, wat natuurlijk al belangrijk is. Daarnaast is het net wat kleiner, alles ligt wat dichter bij elkaar en je hoeft dus niet zo heel veel te reizen. Het landschap is zo gevarieerd dat er genoeg te beleven valt. Er is hier zoveel te doen en ik heb ook heel veel gedaan.

De mooiste plaats in NZ is toch wel het Tongariro National Park, waar ik dan ook nogal wat dagen heb doorgebracht. De bergen in het zuider-eiland zijn ook prachtig, maar die drie vulkanen op het noorder-eiland hebben toch wat speciaals. Hier lag ook het beste hostel wat mij betreft van NZ, The Park Traveller's Lodge, waar ik altijd een superlekkere hamburger bestelde na een dag wandelen. Vanaf de top van Mount Ngauruhoe had je het meest prachtige uitzicht, van Lake Taupo tot de 140 km verder weg liggende Mount Taranaki aan de westkust. De hoofdstad Welllington is meteen mijn favourite stad, er is vanalles te doen en ik vind vooral het centrum aan de haven leuk. Meteen ook mijn favourite bar: Matterhorn. Een mooie bar met live jazzmuziek, met veel te dure cocktails, zeker als je er twee besteld.

Het werk in Taupo is ook goed bevallen. Af ten toe erg warm en zwaar, maar ik heb er ook een aantal goede vrienden leren kennen. De duitse CJ (zijn echte naam is Carl Johannes, maar CJ is makkelijker voor alle engelssprekende), die ik weer tegen ben gekomen in Wellington en Queenstown. Waarschijnlijk gaan we nog wel een paar keer op wintersport in Oostenrijk. De NZ'se Elvisa, die nu studeert in Wellington, en jaloers is op iedere backpacker omdat ze zelf nog nooit buiten NZ is geweest. En de schotse Gaz, die helemaal geweldig is, hij is 33 maar gedraagt zich als een klein kind. Over zijn werk in Schotland vertelde hij dat hij kapitein op een touristische duikboot was in het meer van Loch Ness. Na het werk was het altijd heerlijk om even af te koelen in Lake Taupo, alleen moet je dit dan niet doen met je telefoon in je zwembroek.

Ook in Queenstown heb ik ook een mooie tijd gehad. Daar was het eigenlijk vooral wachten op de sneeuw, zeker met het winterfestival voor de deur. Gelukkig heb ik een dagje kunnen snowboarden, en toen ik net twee dagen weg was kreeg ik de berichten dat het flink was aan het sneeuwen. En toen ik naar Australie vloog kreeg ik te horen dat er een sneeuwstorm was. Misschien ben ik dus juist op het goede moment vertrokken. En waarschijnlijk verlaat ik NZ ook wel op tijd. De dollar begint steeds duurder te worden en met het aankomend wereldkampioenschap Rugby voor de deur wordt alles in ieder geval al een stuk duurder. De prijzen voor hostels in de steden worden ongeveer drie keer zo hoog. Het zal wel een geweldige sfeer zijn, al helemaal als de All Blacks ook nog gaan winnen.

De meerdaagse wandelingen zijn eigenlijk het mooiste wat ik heb gedaan. Een skydive en bungejump is natuurlijk geweldig, maar dat is meer een kwestie van doen. De top van een berg met een rugzak om je schouders bereik je echt. Wat de mooiste tocht was is lastig te vergelijken, het was allemaal prachtig. Dr. Oliver ben ik drie keer tegengekomen, op het Cascade Saddle, de Kepler track en de MacKinnon Pass van de Milford track. Een uber-fanatieke wandelaar die al bij de volgende hut aankwam voordat de zon was opgekomen. Wat daar het nut van was snapte ik niet helemaal, maar goed. Bijkomend voordeel was wel dat zodra ik er was, hij de haard al lekker had branden.

Allemaal al weer veel te veel om te vertellen, en in mijn verhalen heb ik meestal de helft weg moeten laten van wat ik heb meegemaakt omdat ik niet al te veel tijd had om steeds maar achter de computer te zitten. Voor diegene wat het nog niet doorhadden, de titels van mijn verhalen zijn steeds titels van muzieknummers. Er was steeds wel iets dat met het verhaal te maken had, de titel, tekst of de muziek zelf. En met een iPod vol met muziek had ik altijd wel keuze genoeg. Voor dit laatste verhaal uit NZ was het lastig om een keuze te maken. Ik had nogal wat opties: 'Life's Been Good', 'Time To Say Goodbye', 'All These Things That I've Done', 'Going To California', 'Mama, I'm Coming Home', 'Leaving On A Jetplane', en nog een heleboel. Uiteindelijk is het deze geworden en ik hoop dat het ook klopt. De titel van het volgende verhaal staat daarintegen al een half jaar vast.

Fire In The Sky

Ik ben weer terug in Auckland, Nieuw-Zeeland. De twee weken in Australie zijn voorbij gevlogen en nu is het wachten totdat ik op het volgende vliegtuig kan stappen om naar San Francisco te vliegen en daar Wino, Cris & Wendy tegen het lijf te lopen. Ik kan niet wachten!!!

Maar eerst maar even beschrijven wat ik allemaal in Australie heb gedaan. Na een paar weken flink plannen, en nadat drie vluchten werden geannuleerd weer opnieuw plannen heb ik zoveel mogelijk proberen te doen in twee weken Australie. Gelukkig is alles prima gegaan en heb ik alles kunnen doen. Australie is een stuk duurder dan Nieuw-Zeeland, en tegen het einde van deze reis wilde ik dus niet al te lang in Australie door brengen.

Na Sydney ben ik naar Melbourne gevlogen. Een leuke stad met niet echt bekende touristische attracties zoals de Harbour Bridge en het Opera House in Sydney, maar eigenlijk te vergelijken metWellington in NZ. In Melbourne vind je net zoals in Wellington wat meer cultuur en ontspanning. Leuke cafe's en terrasjes langs de rivier. Daarnaast wordt hier elk jaar de Grand Prix en de Australian Open (tennis) gehouden. Ik ben naar het tenniscomplex gelopen waar ook het oude olympisch stadion ligt. Na een avondje in de stad weer vroeg naar bed.

De volgende dag heb ik een dagtour naar de Great Ocean Road gedaan. Een route langs de zuiden van Australie, met een spectaculair kustlandschap. Na een stop in de morgen om wat wilde koala's te spotten was het daarna flink doorrijden om op tijd te zijn bij de twaalf apostelen. Een paar flinke rotsen die vlak voor de kust liggen. Er zijn de afgelopen jaren wat omgevallen, dus het zijn er niet meer precies twaalf helaas.

De dag erna was het lekker een dagje in de trein zitten om naar Adelaide te komen. De goedkope vliegmaatschappij mocht helaas niet meer vliegen van de Australische luchtvaart toezichthouder en dus moest ik maar de trein nemen, en dat betekent dus van 8 uur 's morgens tot 7 uur 's avonds in de trein zitten. Adelaide is ook wel een leuke stad, maar na een dag in de trein hangen wilde ik de volgende morgen even mijn benen strekken en ben ik dus wat gaan hardlopen in het park. Het lekkere weer wat ondertussen ook weer gearriveerd, 20 graden en lekker in de zon op de zondagmorgen.

Helaas moest ik daarna weer in de trein springen voor mijn volgende etappe. Dit keer 25 uur in de trein naar het centrum van Australie: Alice Springs. Vantevoren had ik gepland om hierheen te vliegen, maar achteraf ben ik wel blij dat ik de trein heb genomen. Je krijgt wel een idee hoe groot het land is, en je kan het veranderende landschap voorbij zien komen. Aangekomen in Alice Springs heb ik even moeten zoeken naar mijn korte broek, die zich ondertussen helemaal onderin mijn rugzak bevond. Maar met 25 graden was het wel weer warm genoeg om er gebruik van te maken.

De volgende dag ben ik begonnen aan een driedaagse tour naar Ayer's Rock (Uluru) en de King's Canyon. Iedereen (inclusief ik) denkt natuurlijk dat dat naast Alice Springs ligt, en dat klopt ook wel. Alleen is hier in Australie alles net wat verder weg. Dus na 5 uur rijden kwamen we aan bij Uluru, op tijd om de beroemde rots tijdens de zondsondergang te zien. Eerst nog even een wandeling gemaakt door de Olga's, een andere rotsformatie die vlak bij Uluru ligt. Na een lekkere BBQ met kangaroe's & kamelen op het menu was het tijd om de swag in te duiken. Een waterdichte slaapzak waarmee je dus buiten kunt slapen en mooi naar de sterren kunt kijken.

De volgende dag was het tijd om Uluru van wat dichterbij te zien. De mogelijkheid was er om naar de top te lopen en dit heb ik dan ook gedaan. Een beetje jammer dat ze je pas erna vertellen hoe belangrijk Uluru voor de Aboriginals is en dat ze eigenlijk helemaal niet willen dat je er overheen loopt. Als ik dit vantevoren had geweten had ik het waarschijnlijk niet gedaan. Een mooi uitzicht heb je wel van de top, en het is wat anders dan een normale berg, omdat dit dus een grote stenen rots is. Na weer een middag in de bus kwammen we aan bij King's Canyon, waar het ondertussen weer tijd was om in de swag te duiken.

De derde en laatste dag van deze tour hebben we een lange wandeling gemaakt in de King's Canyon, een prachtige vallei midden in de woestijn. Na wat wilde kangaroe's te hebben gespot was het ook hier weer tijd om in de bus te springenvoor de lange terugweg naar Alice Springs.

Vanuit Alice Springs ben ik weer terug naar Melbourne gevlogen om daar mijn laatste dag in Australie door te brengen. Dit keer was het tijd om de beestjes van Australie van wat dichterbij te bekijken en heb ik dus was Wallabies enKangaroe's gevoerd. Daarna was het tijd voor de Penguin Parade. Na zondsondergang komen op een bepaalde plaats een heleboel Pinguins terug naar land en dat is wel grappig om te zien. Eenmaal aangekomen aan land moeten ze hun weg naar hun hol zien te vinden. Ze zijn ongeveer 30 cm groot en waggelen dus tussen de duinen, wat wel grappig is om te zien. Helaas mocht je hier geen foto's maken, maar voor de rest heb ik weer foto's genoeg die ik zo snel mogelijk online zal zetten. Gisteren ben ik vanuit Melbourne terug gevlogen naar Auckland.

Good Excuse

Als je dan toch in de buurt bent...

Even een snelle update over waar ik nu weer uithang,en dat is Australie.Ik ben ondertussen aangekomen in Sydney. Na een mooie vlucht over de Tasman zee ben ik maandagmiddag geland in de grootste stad van Australie. Die middag ben ik maar meteen naar de haven gelopen en een heleboel foto's gemaakt van de Harbour Bridge en het Opera House.

Gisteren heb ik de stad watbeter verkend en heb ik een cruise door de haven gedaan, de SydneyTower in gegaanen een rondleiding in het Opera House.Uiteraard zeer interessant en veelover te vertellen en meer dan genoeg mooie foto's, die ik later wel op de site zal zetten. Vandaag ben ik een tour gaan doen naar de Blue Mountains, een nationaal park even buiten Sydney. Helemaal prachtig en wat kangaroes gespot onderweg.

Morgen vlieg ik naar Melbourne voor mijn tweede stuk van Australie. Na een paar dagen flink plannen heb ik heel wat gepropt in twee weken Australie, maar dat krijgen jullie dus wel binnenkort allemaal te zien en te horen. Als ik weer terugkom in Auckland, of als het een keer echt slecht weer is zal ik het weblog wel weer bijwerken, maar ik ben niet van plan om al te veel tijd achter een computer te besteden nu ik hier ben. Zodra ik terug ben in Auckland heb ik nog vier dagen om daar wat rond te hangen voordat ik naar San Francisco vlieg. Heb ik daar mooi de tijd om alle foto's van Australie op de site te zetten.

Tot nu toe bevalt het prima, maar het gaat natuurlijk alweer veel te snel voorbij. Sydney zit er nu al weer op, terwijl er zoveel te beleven valt. Maar goed, je kan natuurlijk niet alles doen.

Largo (reprise)

En toen was ik weer in het Tongariro Nationale Park. Ik vind het helemaal geweldig hier dus ik wilde hier nog een paar dagen besteden en van de omgeving genieten. Misschien dat ik nog een wandelingtje ging maken, maar dat was ik niet echt van plan. Toen we echter in de bus naar het warme noorden zaten vanuit Wellington begon het weer alleen maar beter te worden. En met eenmaal de bergen in zicht kreeg ik weer zin om aan een avontuur te beginnen, al helemaal omdat ze helemaal met sneeuw waren bedekt. En dat heb ik dus ook maar gedaan.

Toen ik bij het hostel naar binnen liep herkende de receptionist me al meteen, in ieder geval dus een goede indruk achter gelaten. Bijna iedereen in het hostel is hier om te skieen en snowboarden, maar ik wilde weer de bergen op. Dus na een telefoontje kon ik de volgende morgen aan de Tongariro Crossing beginnen. Toen ik daar in de morgen kwam aangelopen herkende Stu me ook al. Na drie geweldige dagen in November mag dat natuurlijk ook wel, haha. Het weer was helemaal prachtig, geen wolkje te zien zo ver als je kon kijken, en dat was ver. Eenmaal onderweg konden we heel duidelijk Mount Taranaki zien aan de westkust van het eiland. Deze berg ligt 150 kilometer ver weg!! Stel je voor dat je op de vaalserberg staat en tot Den Bosch kunt kijken. Het helpt natuurlijk dat waar wij stonden wat hoger was dan de vaalserberg.

Onderweg naar boven kon ik een paar mensen Mount Ngauruhoe zien beklimmen. Gelukkig zat ik in een lekker fitte groep en schoot het lekker op. De dagen ervoor hadden ze de top van de rode krater niet konnen bereiken omdat er teveel ijs was. Deze morgen was er gelukkig al een gids naar boven gesprint om treden in het ijs te hakken, zodat het wat makkelijk naar boven lopen was. Eenmaal boven aangekomen natuurlijk weer prachtig uitzicht. Omdat we niet verder konden, de sneeuw was te dik, zijn we weer dezelfde route terug gelopen. De hele tijd met Mount Ngauruhoe in de buurt. Ik kreeg steeds meer zin om een poging te ondernemen. Dus maar een gesprekje met Stu begonnen, en voorzichtig maar eens gevraagd wat hij ervan zou vinden als ik het zou proberen. Hij zei dat ik het maar moest proberen, maar natuurlijk wel rustig aan en voorzichtig.

Dus.....na een leuke nachtmerrie stond ik de volgende morgen weer klaar met mijn sneeuwijzers en ice axe (geen idee wat de nederlandse naam is). De gidsen stonden alweer verbaasd te kijken, helemaal toen Stu ze vertelde wat ik in november had gedaan. Omdat Stu ook onderhand genoeg aan me verdiend had, mocht ik dit keer gratis. Na afscheid genomen te hebben van de groep bij het uitstappen van de bus ben ik weer naar boven gesprint, helemaal alleen. Ik had wel een radio bij me zodat ik in contact kon blijven met de gidsen van de groep. Na het passeren van een paar skieers die Mount Ngauruhoe wilden afskieen kwam ik alweer boven aan, bij de afslag naar de top van Mount Doom.

En toen begon het, een hele beklimming, waarbij ik me ontelbaar keer heb afgevraagd waar ik aan was begonnen. Ik wist dat halverwege het lastigste zou zijn, en het was eigenlijk een kwestie van niet teveel nadenken, geconcentreerd naar boven lopen. Niet te veel om je heen kijken en door blijven gaan. Gelukkig had ik twee mensen een paar honderd meter voor me lopen waar ik me op kon focussen. Voor de rest was er helemaal niemand. Na een uur klimmen kreeg ik opeens contact met Catherine, een van de gidsen. Ze vroeg waar ik was, en ik zei dat ik ongeveer op drie-kwart was. Toen ik echter daarna om me heen keek, kon ik de oost-top al zien, en bleek ik dus al ongeveer boven te zijn. De laatste honderd meter liep ik zo ongeveer over ijs.

Wat ik boven te zien kreeg is natuurlijk niet te beschrijven en vandaar dat ik in 5 minuten ongeveer 100 foto's heb genomen. Alweer snel besloot ik om naar de oost-top te lopen, van waaruit je Mount Ruapehu kunt zien, met de meren ervoor. Dit was ook nog een leuke uitdaging, omdat hier het ijs tussen de rotsen was weg gesmolten. Na wat hakwerk met mijn ice axe stond ik op de plek met het mooiste uitzicht van NZ. Helemaal met dit weer, de wolken bedekte mooi het land onder me.

De afdaling was heel anders dan de vorige keer in de zomer, toen ik lekker naar onder kon rennen en binnen 15 minuten onder stond. Dit keer was het rustig aan en stapje voor stapje met het ice axe de hele tijd in de sneeuw geparkeerd. Er waren stukken bij die lekker gingen doordat er zachte sneeuw was, maar andere stukken waren zoiets als een ijsbaan onder 45 graden. Mooi dat ze sneeuwijzers hebben uitgevonden. Na deze afdaling stond ik weer beneden en kon mijn hartslag weer omlaag. Ik kon niet echt geloven wat ik zojuist had gedaan.

'I knocked the bastard off!!!!'

Nu was het wachten op de rest van de groep, nadat ik Catherine had vermeld dat ik weer veilig beneden stond. De groep was niet helemaal tot de rode krater gekomen, omdat er toch wat mensen in de groep te onzeker waren. Met mijn iPod in de oren was het dus nog wat lekker in de sneeuw spelen voordat de groep weer terug was. Die waren verbaasd dat ik het zo snel had gedaan. Ik was boven op de top, voordat zij bij de afslag waren. Na een niet al te inspirerende afdaling stond ik weer bij de parkeerplaats om afscheid te nemen van dit prachtige park. Teruggekomen in het hostel was het tijd voor mijn 5de beef burger!!!! De meest geweldige dag in Nieuw-Zeeland!!!